Noworocznie.

A w życiu bym siebie nie podejrzewała, że kiedykolwiek jeszcze będę w posiadaniu postanowienia noworocznego:) Oto jestem.
Postanowienie zakłada, że raz w tygodniu będę w kinie ... i nie to, że w domowym!
Już drugiego stycznia los nie dał mi o tym zapomnieć ... los w postaci podarowanych biletów na przedpremierowy pokaz "Bejbi blues" . Będąc w obliczu potrzeby częstszego obcowania z porządnym ekranem, nie mogłam się nie skusić. Szczególnie, że mając możliwość wyboru, pewnie bym tego filmu nie zobaczyła.

Okazał się ponad moje siły. Wczoraj. Towarzyszący mi przez większość filmu lęk o dziecko nie pozwolił na skupieniu się na fabule. Drażniły mnie groteskowe postacie z kolejnych planów... Byłam zła na przesadzoną dramaturgię ... na niespójności ...

Dziś myślę, że to właśnie mój lęk jest siłą filmu. Że ukazane skrajności są zamierzonym zabiegiem by wywołać u mnie ten strach i brak poczucia bezpieczeństwa. By ktoś się bał, martwił, nie zostawał obojętnym. Ktokolwiek, bo nikogo takiego nie było w pobliżu tej siedemnastolatki i jej synka. Ktokolwiek ... chociażby ten, kto teraz jest po drugiej stronie ekranu ... bo później może będzie miał szansę zareagować na samotność.
Nie wiem, co będę myślała jutro ...