Musimy porozmawiać o Janku.

"Ja-siek nie-grze-czny, Ja-siek nie-grze-czny, wy-laał zu-pę spe-cjal-nieeee!!!!"

 Informacją od "Życzliwej" zachłyśnięta przy wejściu do przedszkola nabieram głębokiego wdechu by dotlenić coś szarego i nie pomyśleć: "znów się zaczyna ..."

Janek, mój pierworodny, wykaraskany prawie (tu "prawie" również robi ogromną różnicę) bez szwanku z powitania ze światem w 32 tyg. ciąży. 

Zastał swoją matkę w ogromnym szoku, że udało się, że szczęście w nieszczęściu, wytrzymała jak sugerowali: chociaż tydzień, by sterydy zadziałały. Wytrzymała dokładnie tydzień, cudem jakim nikt nie wie, bo skurcze regularne przez ten tydzień nie dały jej zasnąć. Na domiar złego uparła się, że skończy czytać "Maga" Johna Fowles'a. Szczęściem Katie Melua w uszach pobrzmiewała... pozytywnych wibracji ogółowi nadając.

Na patologii ciąży widziała, że to nie fraszka igraszka, że jej przypadek to drugi po tych, które już po terminie i urodzić nie mogą - najlepszy. 

Matce otrząsnąć szybko się udało, nim Janek wyskoczył po 24-godzinnym pobycie w inkubatorze jako całkiem z siebie zadowolone dwa kilo cukru w cukrze, lukru, słodyczy samej ukochanej.

Wspomniane "prawie" oscyluje wokół pewnych zachowań, którymi Janek pragnie naznaczyć swój teren.

Zaczął jak to zwykle w jego wieku się zaczyna: od płaczu. Nie takiego zwykłego kwilenia-płaczu niemowlaka ... Janek rozpaczał systematycznie przez pierwsze trzy miesiące, podczas dnia był noszony na rękach więc mniej protestował, nocą - noc nie przeszkadzała mu w jego projekcie. Zasypiał zmęczony często już nad ranem, zawsze na moim bądź M. brzuchu, przywarty mocno, słodkie dziecię - patrzyłam z lubością. 

Daliśmy radę. 

Potem krzyczał również, ale nigdy już nie było gorzej. 

Próbował nas na różne sposoby, angażował za dużo naszych emocji, dziś byłabym sprytniejsza:)

Obok tego zachwycał się całym światem, równie głośno ciesząc jak i protestując. Chłonął zawzięcie, nie odpuszczając niczemu co interesujące. Byliśmy Nim zachwyceni.

Ale gdy mówić zaczął - nastała wręcz cisza. Niestety mowę odkrył późno, gdy miał niespełna trzy lata.

Dziś uważa, że ma sześć lat, chociaż do listopada jeszcze daleko.

Dziś przyniosło dużą ulgę.

Nadal jest rozemocjonowanym dzieckiem. Diagnoza integracji sensorycznej wskazała na pewną nadwrażliwość na dźwięk, zapach i dotyk ale w kierunku rozwijającym się pozytywnie i bez potrzeby objęcia szczególną terapią. 

Generalnie w domu sytuacja jest opanowana, szereg zasad i niezmienny harmonogram dnia pomaga nam żyć, Janek  jest fajnym chłopakiem z ciekawym jak na swój wiek poczuciem humoru i całkiem bystrymi spostrzeżeniami. Ale to oczywiście opinia mało obiektywna;)

Bo gwiazdorzy. W przedszkolu. W domu już chyba nie ma po co. 

Zupę rozlał, by rozśmieszyć kolegę. Zazwyczaj takie widowisko w jego wykonaniu skutkuje kolejnymi, nie mniej wyrafinowanymi próbami.

Mój Janek, ten co roztkliwia się nad topniejącym śniegiem, ratuje ślimaki z opresji i pędzi do mnie z polnymi kwiatami ... Uelastycznia bezkarnie granice.

Ten rok jest nam całkiem łaskawy, bo to ostatni z Jaśkiem w przedszkolu. Mniej incydentów do mnie dociera ... no chyba, że jakaś Życzliwa" w pobliżu się znajdzie:)

Pojawiły się również inne okoliczności. Do grona przedszkolaków a konkretnie żłobkowiczów dołączył Tymon, nad którym w achachiochach rozpływają się Ciocie tworząc porządny dysonans niektórym.

"Widzi Pani - tacy różni."
Ja widzę, na co paczę:)

Zaczynam kolekcjonować pomysły na Jankowe gwiazdorzenie:)

Gwiazdor