Odkrycia kulinarne, kaszy mazurskiej nie licząc:)

W ciągu ostatniego tygodnia doznałam kilku znamiennych olśnień kulinarnych:

• pieczona papryka jako dodatek do zup, sosów etc.
• orzechy włoskie podsmażane z czosnusiem jako komponent pasujący gdziekolwiek, przepyszny do łososia
• suszone pomidory - smak odkryty na nowo, nie wiem czemu na czas jakiś zapomniany.

Podzielę się przepysznym makaronem z suszonymi pomidorami w roli głównej:

słoiczek suszonych pomidorów w oleju;

szynka z lodówki w tym przypadku jakakolwiek, w oryginale parmeńska;

 pieczarki - bo odnalazłam a to już był kres ich żywota, w oryginale bez;

3 ząbki czosnku;

cebula;

śmietana w ilości odpowiedniej (min. 200g);

2 łyżki pesto pomidorowego;

makaron razowy typu spaghetti, w oryginale papardelle;

sól, pieprz, oregano, natka pietruszki, ser jakiś na posypkę ..

Wyszło tak:

A tak zrobiłam:

Pieczarki podsmażyłam na maśle, aż wyparowała woda.

Cebula, za chwilę czosnek na oliwie niech zaskwierczą, do tego pokrojona w duże plastry szynka i w drobne - suszone pomidory + podsmażone wcześniej pieczarki. Do tego pesto, później śmietana ...  przyprawy ...

I tu zaczynają się schody.

Potrawa w mig gotowa a woda na makaron udaje, że to cholerny wyczyn dać się zagotować. Za każdym razem obiecuję sobie, że wstawię ją na początku - a niech bulgoce zdenerwowana oczekując w gotowości, by makaron wrzucić w czasie zsynchronizowanym z sosem i nie martwić się o pozbawienie go aldente (tegoż makaronu właśnie, nie sosu :-). A tu jak zwykle - ja bulgocę, zerkam kąśliwie, już prawie ... prawie ... i jakby znowu zastój w procesie. Wodę więc wstawić na początku ... a niech ...!