Muzeum Wyobraźni.

- Stadion Narodowy!!!
- Dźwig! Dźwig! Gruba Kaśka!
- Stadion Narodowy! Dźwig!
- Pałac Kultury!
- Dźwig!!!

Wyjazd do Warszawy zawsze ekscytuje jednakowo mocno.
Chłopaki dokonują licytacji co ciekawszych odkryć. Niezmiennie, zawsze, kilkakrotnie w ciągu miesiąca.

- Czy jesteśmy już blisko?
- Czy jesteśmy już blisko? Tata, czy jesteśmy już blisko? Tataaaaaa!!!
- Tak, jesteśmy już blisko.
- A dlaczego jesteśmy blisko???
- Dlaczego jesteśmy blisko? Tatoooooo!!!!

Tu skulona na przednim siedzeniu, staram się nie dawać znaku życia. Torpedują pytaniami, są w wyjątkowo dobrej formie ;). Liczę, że choć przez chwilę pozostanę niezauważona.
Kulę się mocniej i wczytuję w listę dziewcząt z "Kaprysika"... Mam nadzieję, że jeszcze nie jesteśmy zbyt blisko. Dwie godziny później Tymon zauważy : - Mamo, ale masz ładną książeczkę. Dla dziewczynek.
Po tej książeczce sny dziwne miałam. Poplątały mi się losy kobiet, wplątała się w losy te moja osoba, dużo doświadczyłam tej nocy.

A w muzeum ...  jak to w muzeum. Nie dotykać eksponatów.

Nie wchodzić na tabor. Nie opierać się o barierkę. Nie sadzać 

dzieci na barierce. Nie dotykać eksponatów!!!

- Jak długo żyje ten pociąg??? A ten? A tu jest pociąg-limuzyna, a tu pancerny!
- Proszę nie dotykać eksponatów!
- Jak długo żyje ten Pan???

Głównie zajmowałam się niedotykaniemeksponatów i organizowaniem piątaka, by makieta poszła w ruch.
Ale też nie spodziewałam się ... a może zapomniałam o pomysłach na kolej zębatą; na jeden tor...
Też zawiesiłam się nad cudem techniki, nie ogarniając tejże a podziwiając pasję.
Żałuję jedynie, że wystawę fotografii "w trakcie zmiany ekspozycji" zastaliśmy. A i moja dokumentacja telefonem komórkowym jedynie poczyniona - w kwestii żalu - bo
przyszłość Muzeum Kolejnictwa w niepewności pozostaje ...